Page 122 - VETREALITY_IO1_E-COMPENDIUM_pol

Zestaw pytań 4 - Ogólne warunki wstępne, wymagania, przeszkody, wyzwania itp. przy stosowaniu VR w VET/WBL, ze szczególnym uwzględnieniem uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych: Np.
jakie ogólne wymagania należy spełnić, zanim zacznie się stosować VR w VET/WBL, szczególnie w przypadku uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych? Jakie umiejętności są
potrzebne nauczycielom/instruktorom, aby z powodzeniem stosować VR w VET/WBL i jak można je nabyć? W jaki sposób grupa projektowa VETREALITY może najlepiej promować
i ułatwiać VR w VET/WBL? Jakiego rodzaju usługi, szkolenia, konsultacje itp. powinny być świadczone? Jakie przeszkody/wyzwania nie mogą być pokonane przez grupę projektową
i dlaczego? Jakie inne zalecenia mogą być udzielone grupie projektowej, aby zapewnić sukces projektu?

Co mówią nauczyciele i szkoleniowcy VET

Austria:
• Po pierwsze VR musiałaby zostać oficjalnie uznana przez władze oświatowe jako metoda nauczania lub przedmiot; oczywiście można wypróbować ją w pojedynczych projektach pilotażowych,
ale aby można ją było na stałe włączyć do nauczania, Ministerstwo Edukacji, inspektor szkolny (= tak nazywa się austriacki urząd szkolny na poziomie prowincji) lub przynajmniej dyrektor
szkoły musiałyby sporządzić odpowiednie specyfikacje (aby można było nauczać całego "normalnego" przedmiotu bez konieczności tworzenia dodatkowych godzin pracy lub nauki (zarówno
dla nauczycieli, jak i dla uczniów).
• Następnie należałoby zakupić podstawowe wyposażenie (urządzenia VR, sprzęt, aplikacje itp.); łącza szerokopasmowe zazwyczaj nie stanowią problemu.
• Wszyscy nauczyciele będą potrzebowali podstawowego szkolenia w zakresie VR (będzie ono musiało być przeprowadzone przede wszystkim z młodszymi nauczycielami, ponieważ wielu
starszych straciło kontakt z mediami cyfrowymi i zainteresowanie nimi).
• Nauczyciele prawdopodobnie będą również potrzebowali szkoleń pedagogicznych, aby wiedzieli, jak korzystać z VR w klasie. Jak już wspomniano, wymaga to również stałej integracji
z oficjalnym programem nauczania, tak aby VR nie stała się jednorazowym wydarzeniem, lecz długoterminowym przedsięwzięciem.
• Prawdopodobnie trudno będzie przekonać nauczycieli do korzystania z VR w klasie; wielu z nich już czuje się przytłoczonych i nie ma motywacji do uczenia się nowych rzeczy (zwłaszcza jeśli
oznacza to więcej pracy). Nauczyciele chcą też dokładnie wiedzieć, które aplikacje stosować w jakich sytuacjach i jak używać ich w klasie. Nie chcą musieć się tego dowiadywać sami lub
gdzieś szukać. Najlepszą rzeczą byłoby stworzenie czegoś w rodzaju listy kontrolnej z aplikacjami i wskaźnikami użycia.
• W przypadku WBL pojawia się również pytanie, kto decyduje o tym, czy i jak można korzystać z aplikacji.
• Również w odniesieniu do pracy z uczniami o specjalnych potrzebach edukacyjnych, nauczyciele potrzebują dokładnych instrukcji dotyczących tego, które aplikacje należy stosować w pracy
z daną grupą uczniów.
• Usługi te są również wymagane przez projekt VETREALITY, aby nauczyciele otrzymali bardzo precyzyjne informacje i instrukcje na temat tego, w jaki sposób nauczanie za pomocą VR najlepiej
sprawdza się w przypadku poszczególnych treści i grup docelowych uczniów.
• Byłoby wskazane, gdyby grupa projektowa mogła zapewnić wsparcie techniczne, z którym zawsze można się skontaktować w razie problemów.
• Ogólnie rzecz biorąc, nauczycielom bardzo trudno jest wyobrazić sobie częste korzystanie z VR w klasie, ponieważ uczeń z okularami VR zawsze potrzebuje własnego nadzoru, co oznacza, że
w klasie będzie potrzebnych więcej nauczycieli niż w przypadku "tradycyjnych" form nauczania.
• Mniejszym problemem jest otwartość i motywacja uczniów SEN do tego nowego medium. Zazwyczaj są oni bardzo zainteresowani wszystkim, co jest zabawne - a VR wydaje się to robić. Inną
kwestią jest to, czy można ich wystarczająco zmotywować i kontrolować, by korzystali z tego medium w sposób ukierunkowany na cel i optymalizację procesu uczenia się.
• Bardzo ważną kwestią jest jednak to, jak zapewnić (fizyczne i psychiczne) bezpieczeństwo uczących się. Kto potrafi i może (prawnie) ocenić, co jest możliwe i korzystne, a co nie - i kto ponosi
odpowiedzialność w razie wypadków lub psychologicznych skutków ubocznych (lęki, koszmary senne, ataki paniki itp.). W tym kontekście powinny istnieć konkretne wytyczne dotyczące tego,
kiedy (w jakim wieku, przy jakim stopniu niepełnosprawności, na jakim poziomie rozwoju itp. uczącego się) można bezpiecznie korzystać z VR, a kiedy nie. To również powinno być zrobione
w ramach projektu, ale musiałoby być zatwierdzone przez oficjalne władze szkolne i przełożonych.

Francja:

98 2020-1-IT01-KA202-008380